*αναδημοσίευση απο την εφημερίδα "Η πόλης μας". Φύλλο 198-Ιανουάριος 2014
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές πλησιάζουν με γοργό
ρυθμό εγείροντας πολλά ερωτήματα τα οποία όμως δεν μπορούν να απαντηθούν να εάν
δεν υπάρξει πρώτα σοβαρή ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας.
Ζούμε στην μνημονιακή εποχή του Καλλικράτη, στην εποχή που
σύμφωνα με την κυβέρνηση καλός δήμος είναι αυτός που δεν ζητά κρατικά κονδύλια,
στην εποχή που παράλληλα πολλές κρατικές υποχρεώσεις (κυρίως κοινωνικού
χαρακτήρα) μετακυλίονται στους δήμους και περιφέρειες χωρίς όμως την αναγκαία
χρηματική στήριξη. Ζούμε λοιπόν ουσιαστικά σε μία εποχή όπου η αυτοδιοίκηση δεν
ΑΥΤΟ-διοικείται οικονομικά αλλά οι προϋπολογισμοί της θα καθορίζονται από το
Οικονομικό Παρατηρητήριο, πάντα υπό Τροϊκανές εντολές. Το επόμενο στάδιο θα είναι φυσικά η
αυτοδιοίκηση να χάσει και την λίγη πολιτική αυτονομία που σε κάποιο βαθμό
διέθετε. Όλα τα παραπάνω μπορεί να
σημαίνουν διακοπή δημοτικών κοινωνικών παροχών, απολύσεις υπαλλήλων, αύξηση
δημοτικών τελών, αύξηση τροφείων, υπολειτουργία δημοτικών υπηρεσιών,
ιδιωτικοποιήσεις και πολλά άλλα.
Με αυτά κατά νου γίνεται αντιληπτό ότι η ταξική επίθεση που
έχει εξαπολύσει Κυβέρνηση και Τρόικα διαπερνά όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και
της πολιτικής. Στόχος τους είναι η βίαιη πτωχοποίηση των πολιτών με κάθε τρόπο,
ακόμα και μέσω των εργαλείων της αυτοδιοίκησης. Άρα το σίγουρο είναι ότι οι υποψήφιες παρατάξεις και οι υποψήφιοι επικεφαλείς
θα πρέπει να τοποθετηθούν πάνω στο
συγκεκριμένο οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο όχι απλά δηλώνοντας ότι
είναι πχ αντιμνημονιακοί (κάτι που φοριέται πολύ τελευταία) αλλά προτείνοντας συγκεκριμένες
λύσεις διεξόδου. Σε αυτόν το ταξικό πόλεμο όλοι θα χρειαστεί να διαλέξουν
στρατόπεδο, είτε στηρίζονται από κόμματα είτε όχι. Μεσοβέζικες λύσεις δεν
υπάρχουν.
Εμφανίζονται λοιπόν τρεις κυρίαρχες λογικές:
Η πρώτη είναι αυτή της υποταγής, με παρατάξεις και
επικεφαλείς να αποδέχονται ανοιχτά ή κεκαλυμμένα τις επιταγές της Κυβέρνησης
και της Τρόικας. Επενδύουν στα πρόσωπα και χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι η
κεντρική πολιτική σκηνή δεν έχει καμία σχέση με την αυτοδιοίκηση προσπαθώντας
να αποπροσανατολίσουν. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό του Καμίνη στον δήμο της
Αθήνας.
Η δεύτερη λογική κυριαρχείται από την ήττα. Με αυτή
συντάσσονται παρατάξεις και επικεφαλείς που μπορεί να δηλώνουν αντιμνημονιακοί
αλλά το παρελθόν τους, οι τωρινές πρακτικές τους και το πρόγραμμα τους δεν
αποδεικνύουν σε καμία περίπτωση ότι είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν στις αναγκαίες
συγκρούσεις που απαιτούνται. Οι θιασώτες της συγκεκριμένης λογικής ζουν στο
παρελθόν θεωρώντας ότι μπορούν να πατούν
σε δύο βάρκες. Μόνο που οι βάρκες έχουν απομακρυνθεί πολύ μεταξύ τους. Παράδειγμα
τέτοιας αντίληψης είναι ο νυν δήμαρχος της Αγίας Βαρβάρας Γιώργος Καπλάνης.
Μόνο το περιστατικό ακύρωσης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για το κλείσιμο του
νοσοκομείου «Αγία Βαρβάρα» επειδή ο Άδωνις
έδωσε φρούδες υποσχέσεις αρκεί για να τεκμηριωθεί η άποψη πως η νυν
δημοτική αρχή απλά γαβγίζει και δεν δαγκώνει. Αυτή η λογική αργά ή γρήγορα
οδηγεί μαθηματικά στην αποδοχή όλων των εντολών της Κυβέρνησης και Τρόικας.
Γι’αυτό και είναι λογική ήττας.
Τέλος υπάρχει η λογική της σύγκρουσης, της συνεπούς αγωνιστικής
διαθεσιμότητας και της αποφασιστικότητας να βγούμε εκτός του ασφυκτικού
πλαισίου που μας έχει επιβληθεί. Αυτό
το δύσκολο έργο μπορεί να επιτευχθεί από ανθρώπους που η συνολικότερη πολιτική
τους τοποθέτηση δεν συμβιβάζεται με μία απλή διαχείριση της μιζέριας, αλλά
στοιχίζεται με την μαχόμενη συλλογική διεκδίκηση αξιοπρεπούς ζωής με ισότητα
και δικαιοσύνη. Στόχος μίας τέτοιας αυτοδιοικητικής αρχής, σε συνεργασία με
άλλες αυτοδιοικητικές αρχές παρόμοιας αντίληψης, θα είναι η δημιουργία ενός μεγάλου, μαζικού και
νικηφόρου κινήματος το οποίο θα διεκδικήσει τους υλικούς και πνευματικούς
πόρους που αντιστοιχούν σε κάθε τοπική
κοινωνία ώστε να μπορεί να λειτουργεί ουσιαστικά. Χρέος μία τέτοιας
αυτοδιοικητικής αρχής θα είναι η ανάπτυξη μίας άλλη λογικής όσον αφορά την
διοίκηση, μπολιάζοντας την τελευταία με την λαϊκή συμμετοχή (πχ
δημόσιος-συμμετοχικός προϋπολογισμός). Είναι
αυτονόητο πως μία τέτοια αυτοδιοικητική αρχή δεν θα εφαρμόζει αμετάκλητα
οποιαδήποτε κυβερνητική εντολή που υποβαθμίζει έτι περεταίρω τις ζωές μας. Θα
στοχεύει όχι απλά να ανατρέψει την
κυβέρνηση αλλά τα «καλλικρατικά μνημόνια» και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Συνοψίζοντας λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε συγκεκριμένα για
την Αγία Βαρβάρα ότι χρειάζεται πρωτίστως μία δημοτική αρχή που θα έχει την
πολιτική βούληση να κινηθεί συγκρουσιακά εκτός πλαισίου. Δευτερευόντως, μία
δημοτική αρχή που δεν εμφανίστηκε από το πουθενά αλλά έχει ιστορία ως
αντιπολίτευση μέσα στα δημοτικά συμβούλια η οποία επιβεβαιώνει και την
προαναφερθείσα πολιτική βούληση, αλλά και την ύπαρξη συγκεκριμένων
προγραμματικών προτάσεων. Για όλα τα
παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν και συμμετέχουν ομόφωνα
και ομόψυχα στην Συμπαράταξη για τον Άνθρωπο κα την Πόλη. Για τον ίδιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ
και η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν ομόφωνα και ομόψυχα την επιλογή της
Συμπαράταξης να προτείνει ως υποψήφιο δήμαρχο τον Γιώργο Γεωργιαννάκη.
Μωράκης Παναγιώτης
Μέλος Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Βαρβάρας
